Metafizyka nowej psychiatrii

Stagnacja i jałowy bieg psychiatrii od wielu lat są dobrym przykładem opierania się na zamkniętych modelach, tłumaczących „wszystko” w ograniczonym zakresie doświadczenia klinicznego (czyli symptomatycznego, biologicznego, materialistycznego, fizykalnego), ale nietłumaczących niczego, w odniesieniu do doświadczenia wewnętrznego (duchowego, fenomenologicznego, subiektywnego, psychologicznego).

Wizja pełnej rzeczywistości jest czymś absolutnie obcym w akademickim świecie. Szczególnie taki model rzeczywistości, który ujmuje świadomość w kontekście pozazmysłowym i po przez uwzględnienie fizyki kwantowej definiuje naukowo zjawiska anomalne. Pojmowanie świadomości jako sfery niepowiązanej z mózgiem, ale częścią kompleksu świadomości (pola świadomości) praktycznie nie istnieje w obiegu literatury naukowej. Pewnym przełomem jest praca polskiego psychiatry, dr. hab. N. Med. Marka Krzystanka, który napisał bardzo kontrowersyjny artykuł pt. Metafizyka nowej psychiatrii w naukowym periodyku Psychiatria. Można się w ogóle dziwić, że praca takiego formatu pojawiła się w piśmie hołdującym konserwatywne spojrzenie na rzeczywistość w świecie naukowym. Przemyślenia Krzystanka być może nie stanowią jakiegoś novum wśród znawców tematyki nieznanoświatowej, w ujęciu fizyki kwantowej, ale są bardzo ważnym sygnałem, że osoby reprezentujące środowisko naukowe mają bardzo trzeźwe spojrzenie na próby modelowania rzeczywistości. W niniejszej pracy nie brakuje naukowej wykładni mechanizmów ludzkiej świadomości, ale dają one jednocześnie punkt wyjścia do dyskusji, jak należy rozumieć z naukowego punktu widzenia wszelkie zjawiska paranormalne (a ściślej precyzując postrzeganie tych zjawisk), a nawet i fenomen UFO.

Wstęp

Wizja świata współczesnej nauki rozpada się w rozszczepieniu dyscyplin przyrodoznawstwa na rosnącą liczbę dziedzin specjalistycznych. W procesie tym łatwo zgubić wizję całościową, a jeszcze łatwiej znaleźć wytłumaczenie, że nie istnieje, więc nie ma możliwości ani potrzeby się nią zajmować.

Stagnacja i jałowy bieg psychiatrii od wielu lat są dobrym przykładem opierania się na zamkniętych modelach, tłumaczących „wszystko” w ograniczonym zakresie doświadczenia klinicznego (czyli symptomatycznego, biologicznego, materialistycznego, fizykalnego), ale nietłumaczących niczego, w odniesieniu do doświadczenia wewnętrznego (duchowego, fenomenologicznego, subiektywnego, psychologicznego). W zasadzie psychiatria zatrzymała się na teoriach związanych w sposób utylitarny z farmakologią i na objawowym, nienozologicznym rozpoznawaniu zaburzeń psychicznych.

Poziom jedności

Wbrew powszechnych sądom, jakoby nauka nie dysponowała całościową wizją rzeczywistości, teorią czy modelem wszystkości (teorią łączącą wszystkie pola fizyczne, teorią godzącą rzeczywistość fizykalną i psychologiczną, jednolitą teorią psychiki) we współczesnej nauce można znaleźć rozstrzygnięcia, otwierające szerszy kontekst. Co więcej, przypomnienie teorii, pochodzących ze starożytności i tłumaczących rzeczywistość fizykalną i psychologiczną, może wskazywać, że w przeszłości ludzkość wielokrotnie dochodziła już do widzenia rzeczywistości w szerokim kontekście, wiedza ta ulegała jednak później deformacjom (np. poglądy Arystotelesa w wydaniu scholastyki) lub zapomnieniu.

Na bazie współczesnej wiedzy naukowej istota funkcjonowania psychiki opiera się na dwóch podstawach:

§   — stanach fizycznych, które są możliwe (prawdopodobne, potencjalne), a nie pewne i jednoznaczne [1],

§   — strukturalnych i pozawymiarowych fenomenach, doświadczanych przez ludzki mózg [2].

Fizyka kwantowa dostarczyła nowego wglądu w istotę rzeczywistości. Z jednej strony cząstki elementarne, na które działają różne pola fizyczne (magnetyczne, grawitacyjne, oddziaływań silnych i inne) mogą przekształcać się jedne w drugie, co wskazuje na to, że substancja materii nie jest jednoznaczna (np. jedynie korpuskularna, jedynie falowa albo jedynie elektryczna) tylko wieloaspektowa i może przejawiać się wielorako, podlegając działaniu różnych pól [3]. Co więcej, nie istnieje żaden model poglądowy, pozwalający wyobrazić sobie, jak wyglądają cząstki elementarne. Wydaje się, że cząstki elementarne nie istnieją w znaczeniu takim, do jakiego przyzwyczaiła nas fizyka klasyczna. Nie ma jądra atomu i krążących wokół niego na oddalonych orbitalach elektronów. Cząstki elementarne są upostaciowioną energią, opisywaną i uchwytną w formie struktur matematycznych, przedstawiających reguły, którym dany przejaw materii podlega w danym polu [3]. Wynika z tego, że funkcjonowanie materii, a w szczególe – mózgu, opiera się na upostaciowionej energii, która podlega oddziaływaniu różnych pól.

Co ciekawe, Platon bardzo podobnie przedstawiał podstawowe cząstki, z których zbudowana jest rzeczywistość. Opisywał, że są one strukturami geometrycznymi, składają się z czterech rodzajów symetrycznych wielościanów, które można rozłożyć na trójkąty, z kolei z tych trójkątów można zbudować każdy z wielościanów. Platon wiedział to samo, do czego współcześnie dochodzi fizyka kwantowa!

Pola

Fizyka wymienia liczne pola oddziaływań, nie ograniczając ich liczby. Możliwe, że substancja materii może przejawiać się w aspektach, które podlegają oddziaływaniu pól, związanych z materią spostrzeżeń, emocji i uczuć, jak również myśli. Pola te współcześnie nazywa się morficznymi, choć istnieją również inne określenia, jak atraktory, wzorce spostrzeżeniowe, qualia i archetypy. Obecność tych pól implikuje istnienie przejawów materii, na które działają. Istnienie pól morficznych, konstruujących spostrzeganie świata zmienia poglądy na temat funkcjonowania psychiki.

Kwantowe procesy fizyczne w mózgu, związane z funkcjonowaniem neuronów, są związane z oddziaływaniem na mózg rzeczywistości Plancka [4]. Jest to poziom rzeczywistości, w którym dochodzi do rozmycia czasoprzestrzeni, rzeczywistość przestaje być ciągła i istnieje w stanie możliwym (w stanie superpozycji), a nie ustalonym. Na tym poziomie, być może w wymiarach informacyjnych rzeczywistości, zawierają się pola informacyjne (wzorce, atraktory, archetypy, pola morficzne, qualia), które oddziałują na procesy kwantowe w mózgu i są odbierane przez świadomość [2, 5, 6].

Oddziaływanie pól morficznych spostrzeżeń, emocji, uczuć i pojęć z procesami w mózgu może mieć charakter nieuświadomiony. Dzięki zjawisku świadomości, generowanym przez mózg, jest możliwe spostrzeganie efektu tych oddziaływań w postaci spostrzeżeń (ryc. 1).

Powstawanie spostrzeżeń, jako wyniku interakcji pomiędzy doświadczeniem i polem morficznym, uświadamianym przez mózg z poziomu rzeczywistości Plancka

Transcendentalne spostrzeganie świata

Ważną kwestią jest natura pól morficznych i poziom rzeczywistości, na którym działają. W rzeczywistości doświadczenia zewnętrznego rozwinięte są jedynie trzy wymiary (szerokość, wysokość, głębia) i czas, pozostałe wymiary są zwinięte i mogą być wymiarami informacyjnymi, które wpływają na substancję materii [7]. David Bohm, genialny fizyk pisał, że rzeczywistość jest zwinięta w tych wymiarach ukrytych i rozwija się do wymiarów odbieranych zmysłami [8]. W wymiarach informacyjnych, których nie dotyczą ograniczenia czasoprzestrzeni, mogą znajdować się pola morficzne, wchodzące w tak zwany rezonans morficzny z materią na poziomie kwantowym (ryc. 2). Rezonans ten polega na oddziaływaniu kształtów w wymiarach informacyjnych z kształtami na planie fizykalnym o podobnym kształcie i wibracji [9].

 Powstawanie spostrzeżeń (obiektów wyobrażonych). Doświadczany obiekt zewnętrzny tworzy amorficzne wrażenia proste, które wchodzą w rezonans morficzny z polem morficznym. Interakcja ta tworzy wyobrażenie obiektu

Zmysłowe spostrzeganie rzeczywistości nie jest prostym procesem. Od czasów idealizmu transcendentalnego Kanta dla ludzi rozumnych stało się jasne, że można poznać nie rzeczywistość samą w sobie, tylko jej subiektywne przeżycie (doświadczenie, spostrzeżenie), na podstawie którego umysł tworzy wyobrażenie rzeczywistości [10]. To samo wyraził Werner Heisenberg w swojej zasadzie nieoznaczoności — fizykalnie dowiadujemy się, jak substancja materii oddziałuje na przyrządy pomiarowe i zmysły — czyli w biologii dowiadujemy się o oddziaływaniu zmysłów z rzeczywistością, a nie o rzeczywistości samej w sobie. Kant dowiódł, że spostrzeganie reguł, rządzących substancją materii jest możliwe dzięki kategoriom rozumu (czyli współcześnie: dzięki uświadamianiu sobie tych reguł, zasad i prawideł przez mózgu). Szopenchauer pisał, że umysł to narząd do świata wyobrażeń [11]. Można to samo powiedzieć dziś o mózgu.

Obraz rzeczywistości — jej odczuwanie, emocje, uczucia i sądy są tworzone w rzeczywistości wewnętrznej (subiektywnej, psychologicznej zwanej umysłem, duszą, rozumem, rozsądkiem) na podstawie doświadczania rzeczywistości, kształtowanego na bazie pól informacyjnych, uświadamianego przez mózg (ryc. 3).

Teoriokwantowy model powstawania spostrzeżeń. Na różnych poziomach świadomości, zależnych od sprawności uwagi/synchronizacji procesów kwantowych w mózgu następuje uświadamianie wyniku rezonansu morficznego pomiędzy polami morficznymi (atraktorami) i określonym rodzajem doświadczeń. Poziom świadomości może się zwiększać lub zmniejszać, warunkując zdolności poznawcze

Ten model funkcjonowania umysłu jest sprzężony z działaniem mózgu. Jak wspomniano, świadomość wielowymiarowych procesów, zachodzących w rzeczywistości zewnętrznej i wewnętrznej jest możliwa dzięki kwantowym procesom w mózgu. Od poziomu świadomości, warunkowanego synchronicznością pracy zespołów funkcjonalnych mikrotubul w neuronach zależy, do jakich pól morficznych (atraktorów) rozumienia, czucia i spostrzegania można się on dostroić, czyli je uświadomić. Bez pól morficznych (atraktorów) nie jesteśmy w stanie niczego pomyśleć, poczuć czy spostrzec [6].

 

Rozwijanie uwagi polega na usprawnieniu synchronizacji procesów kwantowych w zespołach neuronów mózgu, dzięki którym zachodzi rezonans z polami morficznymi. W ten sposób odbywa się rozwój świadomości. Poziom synchronizacji procesów kwantowych mózgu warunkuje zakres świadomości w danej chwili. Być może zmiana warunków fizycznych w komórkach [2] lub wpływ substancji psychoaktywnych o działaniu narkotycznym mogą uniemożliwiać synchronizację (np. anestetyki), wywołując utratę świadomości bądź poprawiać ją (np. halucynogeny), prowadząc do nowych spostrzeżeń.

 

Fluktuacje świadomości mogą mieć miejsce w postaci doświadczenia zbyt wysokoenergetycznych pól atraktorowych (np. w manii) bądź w stanach desynchronizacji jako niezdolność do uświadomienia najprostszych reguł (np. w depresji). Mniejsze fluktuacje poziomu synchronizacji kwantowej można obserwować jako okresy chandry czy stany euforii.

Wewnętrzne doświadczenie substancji materii

Spostrzeżenia fizykalne odnoszą się do rzeczywistości zewnętrznej, danej zmysłom. Spostrzeżenia intelektualne odnoszą się do reguł, rządzących rzeczywistością odgadywanych przez umysł na podstawie pól morficznych, działających na świadomość z wymiaru rzeczywistości Plancka. Poprzez rezonans morficzny dochodzi do skontaktowania świadomości z polami morficznymi kształtującymi z jednej strony rzeczywistość fizykalną jak również wyobrażenia o niej. Ciekawe, że w starożytności Demokryt pisał o rozumieniu rzeczywistości jako o odrywaniu się od rzeczy atomów, które oddziałują na rozum. Twierdził on więc to samo, co współczesna biologia i fizyka — że myśli (atraktory intelektualne fomułujące substancję materii) są przez doświadczane jako coś zewnętrznego w stosunku do podmiotu myślącego.

 

Idąc dalej, emocje i uczucia przybierają kształt doświadczeń prawdopodobnie również w ten sam sposób — doświadczenia emocjonalne są formowane przez pola morficzne i uświadamiane na przykład jako smutek lub miłość dzięki działaniu kwantowej maszynerii mózgu.

 

Interesujące jest, jaka jest natura myśli, uczuć czy spostrzeżeń. Na pewno są one doświadczane wewnętrznie. Są uświadamiane dzięki wchodzeniu mózgu, a konkretnie — czynnościowych grup neuronów, w potencjalny wymiar rzeczywistości (rzeczywistość Plancka), gdzie istnieją pola morficzne, nadające przeżyciom formę, podobnie jak pola morfogenetyczne nadają kształt atomom, komórkom, organizmom czy całościowym samoregulującym zorganizowanym systemom (takim jak przyroda czy społeczeństwo) [12]. Przez analogię do form materii fizykalnej — myśli, uczucia i spostrzeżenia mogą być ukształtowanym przez pola morficzne kolejnym przejawem substancji materii. Przykładem takiego odmiennego, subtelnego wymiaru stanu materii, doświadczanym w każdej chwili jest UŚWIADAMIANIE pól morficznych, istniejących w stanie superpozycji w rzeczywistości Plancka i kształtujących wyobrażenie rzeczywistości.

Nowa psychiatria

 

Implikacje z powyższych rozważań dla nowego obrazu psychiatrii są trudne do przecenienia. W samym środku doświadczenia jaźni leżą zjawiska świadomości, uwagi i woli. Jak pisał Emmanuel Swedenborg, świadomość jest światłem ducha, a wola jego ogniem. Na poziomie spostrzegania zmysłowego umysł tworzy przedstawienia (wyobrażenia), które są odzwierciedleniem obiektów zewnętrznych. Jak wspomniano, wyobrażenia te są tworzone dzięki polom morficznym (atraktorom), wchodzącym w rezonans morficzny ze zmianami stanu czynnościowego sieci neuronowej mózgu, wywołanymi impulsami, pochodzącymi ze zmysłów (ryc. 4).

Stan czynnościowy neuronów o charakterze energetycznej wibracji wchodzi w rezonans morficzny z atraktorem, co prowadzi do uświadomienia doświadczenia

Wyobrażenie (przedstawienie) doświadczane wewnętrznie jest więc wibracją substancji energetycznej, formowaną przez pole morficzne (atraktor) i uświadamiane przez mózg. Jak wspomniano, zdolność mózgu do uświadamiania atraktorów jest możliwa dzięki sprawności synchronizacji zespołów neuronów wchodzących w kontakt z rzeczywistością Plancka. Osoby, które są aktywne intelektualnie trenują tę synchronizację, stąd nawet w starszym wieku są w stanie nadal uświadamiać sobie spostrzeżenia, których doświadczyli już w przeszłości. Ujęcie to stawia w innym świetle tak zwaną pamięć. W ujęciu kwantowego mózgu nie istnieje pamięć jako taka — sprawny mózg może ponownie uświadomić sobie wszystko, co już raz zdołał sobie uświadomić, i nie przechowuje niczego w pamięci na zasadzie dysku twardego. Potwierdzają to nowe badania neuroanatomiczne, których konkluzje wskazują, że tzw. ślady pamięciowe nie mają żadnej konkretnej lokalizacji w mózgu człowieka [13]. Być może pojęcia pamięci i śladu pamięciowego są hipostazami, wymyślonymi pojęciami, którym przypisuje się realny byt. Również eksperymenty na głowonogach wskazują, iż pamięć ośmiornicy „przechowywana” jest wszędzie i nigdzie [14]. Współczesny obraz mózgu zrywa ostatecznie z prostymi mechanistycznymi analogiami. Porównywanie działania mózgu do maszyny cyfrowej przystaje do rzeczywistości tak jak porównanie fizyki Newtonowskiej z kwantową. W skali zjawisk kwantowych proste analogie zawodzą, a nowe przedstawienia poglądowe wykraczają poza geometrię Euklidesową. Ich pojęcie pociąga za sobą konieczność zmiany światopoglądu każdej z dziedzin przyrodoznawstwa.

Świadomość doświadcza jednoczasowo spostrzeżeń obecnych i wcześniejszych. Jest to możliwe, gdyż pola morficzne w rzeczywistości Plancka istnieją poza czasoprzestrzenią, więc można uświadamiać sobie spostrzeżenia przeszłe jednocześnie z teraźniejszymi. Wolą można tworzyć nowe wyobrażenia przez łączenie (kojarzenie) wyobrażeń. Dzięki temu możliwe jest tworzenie zupełnie nowych form, niemających źródła we wcześniejszych odwzorowaniach rzeczywistości zewnętrznej. Istnieje jeszcze inne wytłumaczenie procesu kreacji — artyści w akcie twórczym spostrzegają przyszłe dzieło na początku, jako coś mglistego, co następnie wyłania się w sposób pełny. Być może ta początkowa mgławica formalna jest zarodkiem morfogenetycznym, który przywołuje z rzeczywistości Plancka wzorzec organizujący, istniejący tam w stanie potencjalnym. Oznaczałoby to, że artyści, odkrywcy i wynalazcy wnoszą jako pierwsi do świadomości zbiorowej nowe wzorce organizujące spostrzeganie. W świadomości może również pojawić się jakiś kształt (wzorzec spostrzegania) po raz pierwszy od czasu istnienia wszechświata — staje się wówczas nowym polem morficznym, dostępnym w rzeczywistości Plancka dla innych istot, obdarzonych świadomością. Przykładem jest znany fakt zgłaszania do urzędów patentowych identycznych wynalazków przez różne osoby w podobnym czasie. Również odkrycia intelektualne dokonywane były niekiedy w podobnych okresach. Znana jest historia sporu Newtona z Leibnitzem o odkrycie rachunku różniczkowego lub wynalezienie radia przez Nikola Teslę, przypisywane przez dziesiątki lat Guglielmo Marconiemu.

 

Przez analogię do spostrzegania zmysłowego można przedstawić proces rozumienia. Świadomość doświadcza energetycznych wzorców wibracyjnych (stanu czynnościowego sieci neuronowej) rezonujących z atraktorami z rzeczywistości Plancka, próbując na podstawie uświadomionych faktów odgadnąć prawidłowości, rządzące zjawiskami. Jak wspomniano, bez tych wzorców (pól morficznych) niemożliwe jest zrozumienie niczego. Heisenberg opisuje ten proces jako odgadywanie przez rozum reguł, którymi rządzi się rzeczywistość. Kant nazywał te wzorce apriorycznymi formami poznania, niepochodzącymi z doświadczenia tylko będącymi atrybutami rozumu. Podobnie jak z wyobrażeniami spostrzeżeń zmysłowych, spostrzeżenia intelektualne są świadomością prawidłowości i reguł, spostrzeganych obecnie bądź w przeszłości. Wolą można tworzyć nowe reguły i prawidłowości, z poprzednich lub de novo. Przykładem procesu rozkrzewiania się abstrakcji jest rozwój matematyki.

 

Analogicznie, emocje i uczucia są uświadomionymi wzorcami, które nadają formę doświadczeniom emocjonalnym i uczuciowym. Tę wibrującą postać emocjonalnego przejawu substancji materii można doświadczać zarówno w czasie rzeczywistym, jak również uświadamiać sobie emocje z innych momentów czasoprzestrzeni. Przykładem doświadczeń kojarzonych z przeszłością, które można przeżywać równie rzeczywiście jak obecne są przeżycia ejdetyczne.

 

Umysł w niskim stanie energetycznym może mieć trudności z uświadomieniem sobie natury tych doświadczeń wewnętrznych i zatracać te rozróżnienia, gubić się i interpretować je błędnie z pełnym przekonaniem.

Podsumowanie

 

W przedstawianym ujęciu, problemem zdrowotnym, którym zajmuje się w istocie psychiatria są zaburzenia sprawności synchronizacji działania biologicznej maszyny kwantowej, jaką jest mózg. W stanie wysokoenergetycznym, czyli w sytuacji dobrej synchronizacji procesów kwantowych, obejmujących kontakt mózgu z różnymi aspektami energetycznej substancji materii świadomość jest jasna i ma szeroki zakres. W tym stanie jaźń odróżnia stany obecne od przeszłych, doświadczenia zewnętrzne od wewnętrznych i spostrzeżenia stworzone wolą od będących odzwierciedleniem doświadczeń zewnętrznych. W stanie gorszej sprawności mózgu, związanej z zakłóceniami jego pracy na podłożu genetycznym, metabolicznym, strukturalnym, zażywania środków psychoaktywnych i innym, przedstawione wymiary spostrzeżeń ulegają wymieszaniu, zatraca się świadomość różnic pomiędzy nimi, a ich błędne uświadamianie tworzy całą klinikę zaburzeń psychicznych.

 

Autor:

 

Marek Krzystanek

 

Kwartalnik Psychiatria tom 12, (nr. 4) 2015, s. 265-270

 

Źródło internetowe:

 

https://journals.viamedica.pl/psychiatria/article/view/44248/35005

 

Piśmiennictwo:

1.    1. Heisenberg W. Obraz natury we współczesnej fizyce. W: Ponad granicami. Warszawa 1979: 106−126.

2.    2. Hameroff S., Penrose R. Consciousness in the universe: a review of the ‘Orch OR’ theory. Phys. Life Rev. 2014; 11: 39–78.

3.    3. Heisenberg W. Prawo natury i struktura materii. W: Ponad granicami. Warszawa 1979: 195−215.

4.    4. Krzystanek M., Martyniak E., Pałasz A., Krupka-Matuszczyk I. Mechanika mitologenu społecznego. Psychiatria 2015; 12: 62−66.

5.    5. Sheldrake R. Pola morfogenetyczne. W: Nowa biologia. Rezonans morficzny i ukryty porządek. Warszawa 2011: 117–134.

6.    6. Hawkins D.R. Krytyczne postępy w wiedzy. W: Siła czy moc. Warszawa 2009: 37–49.

7.    7. Sheldrake R. Dialog z Davidem Bohmem. W: Nowa biologia. Rezonans morficzny i ukryty porządek. Warszawa 2011: 367−388.

8.    8. Bohm D. Ukryty porządek. Warszawa 1988.

9.    9. Sheldrake R. Wpływ form z przeszłości. W: Nowa biologia. Rezonans morficzny i ukryty porządek. Warszawa 2011: 139−154.

10. 10. Kant E. Krytyka czystego rozumu. Warszawa 2001.

11. 11. Schopenhauer A. Bezpośrednia obecność wyobrażeń. W: Poczwórne źródło twierdzenia o podstawie dostatecznej. Płock, 1904: 34−37.

12. 12. Sheldrake R. Cztery możliwe wnioski. W: Nowa biologia. Rezonans morficzny i ukryty porządek. Warszawa 2011: 289−298.

13. 13. Lashley K. In search of the engram. Society of Experimental Biology Symposium 1950; 4: 454–482.

14. 14. Sheldrake R. Instynkt i uczenie się. W: Nowa biologia. Rezonans morficzny i ukryty porządek. Warszawa 2011: 249−266.